Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Τεμπελιά μαθητών ή αδιαφορία καθηγητών;

"Οι μαθητές είναι εντελώς τεμπέληδες και δεν έχουν διάθεση να ασχοληθούν με κάτι δημιουργικό." Δεν θέλω να ξανακούσω αυτή την ηλίθια ατάκα από το στόμα των καθηγητών. Αυτοκαταργούνται, δεν το καταλαβαίνουν;

Τους ζητάμε να οργανώσουμε κάτι, μια γιορτή, μια εκδήλωση, κάτι τελοσπάντων. Αρχικά ενθουσιάζονται! "Ω, τι καλή ιδέα! Μπράβο! Καλή Επιτυχία Παιδιά!" Μετά, όταν τελειώσουν με τις επεφημίες και τα μπράβο, τους ζητάμε βοήθεια για να οργανώσουμε το γεγονός. Εκεί ξεκινούν τα δύσκολα. Βρίσκεται ένας και μοναδικός καθηγητής για να βοηθήσει, ο οποίος τυγχάνει να είναι ο πρώτος που το προτείναμε. Ο συγκεκριμένος καθηγητής ζητά βοήθεια και από τους άλλους καθηγητές, αλλά αυτοί βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες. Ζητάμε ώρες για να προετοιμαστούμε, δεν μας τις δίνουν. Γίνεται, οι καθηγητές να χάσουν την ώρα του μαθήματός τους; Είναι, τίποτα, βλάκες; Ας πάρουμε μια άλλη ώρα! Γιατί να πάρουμε την δική τους; Ψάχνουμε, εμείς, μια ώρα που να βολεύει, δεν βρίσκουμε. Σκεφτόμαστε το διάλειμμα. Αλλά πώς; Τα διαλείμματα είναι γεμάτα με πρόβες χορού και προπονήσεις των ομάδων του σχολείου. Στην απελπισία μας, αρπάζουμε την κάθε ευκαιρία. Οι ευκαιρίες όμως είναι ελάχιστες και ο χρόνος περνά. Και ένας καθηγητής δεν βρίσκεται για να βοηθήσει...

Όντως εμείς είμαστε οι τεμπέληδες...

Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

Ελλάδα-Κύπρος στον τελικό της Eurovision(;)

Αν το καλοσκεφτούμε, αρκετές από τις "ευνοούμενές" μας χώρες είναι στον δικό μας τελικό.

Οπότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να περάσει όχι μόνο η Ελλάδα, αλλά και η Κύπρος στην Eurovision!

Αφού η Κύπρος και η Ελλάδα θα αλληλοψηφιστούν, η Αλβανία θα μας ψηφίσει αρκετά σίγουρα, και σε μικρότερη πιθανότητα η Σερβία και η Κροατία. Και όσοι μας διαβάζετε εκτός Ελλάδος και Κύπρου, ψηφίστε Ελλάδα και Κύπρο.

Σχετικό site:
http://www.eurovisionclub.com

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Τί είναι η πολιτική;

Ένα δωδεκάχρονο παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει τον μπαμπά του:
- Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;

Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωριμότητας, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.
Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.
Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτρια, είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλον της χώρας.
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;

- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.

Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα , ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί..
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στην μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!
Από την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους... πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!

- "Τι να κάνω;", σκέφτεται, "να ξυπνήσω την μαμά; θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω τον μπαμπά; ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει το μωρό;;; εγώ δεν ξέρω να το κάνω..."

Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο
μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στον γιο:

- Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα εχθές;
- Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;


- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται,

το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη ,

η κοινή γνώμη αδιαφορεί,

και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά !